incantatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of incantō
Participle
incantātus (feminine incantāta, neuter incantātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | incantātus | incantāta | incantātum | incantātī | incantātae | incantāta | |
| Genitive | incantātī | incantātae | incantātī | incantātōrum | incantātārum | incantātōrum | |
| Dative | incantātō | incantātō | incantātīs | ||||
| Accusative | incantātum | incantātam | incantātum | incantātōs | incantātās | incantāta | |
| Ablative | incantātō | incantātā | incantātō | incantātīs | |||
| Vocative | incantāte | incantāta | incantātum | incantātī | incantātae | incantāta | |
Descendants
- English: incantation
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.